انواع دستگاه های بیومتریک
کلمه بیومتریک اشاره به تکنولوژی‌هایی دارد که با استفاده از مشخصات خاص انسان(مخصوصا، ویژگی‌های بیولوژیکی[1] که برای هر فرد منحصر به فرد هستند) برای تشخیص هویت یک شخص، یا دسترسی به مناطق امن بکار می‌رود. دستگاه‌های مختلف از این نوع از جمله دستگاه های حضور و غیاب به صورت جدی بعد از 9/11 شروع به توسعه کردند و از آن زمان به بعد به رشد محبوبیت خود ادامه داد.
اسکنر انگشتی
در این دستگاه، اثر انگشتان یک شخص بطور موضعی اسکن می‌شود، سپس این تصاویر با الگوهای ذخیره شده قبلی مقایسه می‌شود. این روش در مورد ویژگی‌های ساختاری اثر انگشت انسان به منظور ایجاد درجه دقت 99درصد به شمار می‌رود.
اسکنر شبکیه
تکنولوژی شبکیه با بهرگیری از عروق خونی[2] کوچک در بخش انتهایی چشم به منظور شناسایی و مقایسه تصویر موضعی با اطلاعات ذخیره شده قبلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در مورد این تکنولوژی، دقت شناسایی نیز در 99اُمین صدک است.
تشخیص چهره
این سیستم علاوه بر چشم، برای سرتاسر ساختار جمجمه[3]، بینی و موقعیت دهان اعمال می‌شود، و از طریق مقایسه مشخصات آنها با اطلاعات متریک که از قبل ذخیره شده، برای تایید هویت بکار می‌رود. صحت و درستی این روند تا حدودی کمتر از دقت اسکن اثرانگشت یا شبکیه است، چون که تصویرسازی موضعی می‌تواند از طریق موقعیت دوربین یا نورپردازی، تاثیر منفی داشته باشد.
بیشتر بخوانید : دستگاه بیومتریک چیست؟
تشخیص صدا
برداشت صدا با بهره‌گیری الگوی ضبط از یکسری از دستورات صوتی(گفته شده) صورت می‌گیرد، سپس متعاقبا نتیجه شنیداری محلی را در برابر مشخصات اطلاعات از پیش ضبط شده، مقایسه می‌کند. دقت برای این تکنولوژی بالا است، زیرا مکانیزم ارتعاشی صدای انسان تقریبا واضح‌تر از انگشت‌نگاری است.
تشخیص افراد از طریق ضربه زدن به صفحه کلید
این یکی دیگر از روش‌های تشخیص الگو بر اساس ماهیت ریتمیک عملکرد صفحه کلید است. در این فرایند، موضوع محلی وارد یکسری از ضربات صفحه کلید می‌شود که پس از آن اطلاعات بر مبنای الگوی از پیش ضبط شده، مقایسه می‌شوند. دقت برای این فرایند، امتیاز 50امین صدک را پیشنهاد می‌کند، بطوری که این سیستم می‌تواند بصورت مکانیکی از طریق یادگیری تمایلات فیزیکی موضوع مورد نظر به منظور تقلید از ویژگی‌های فیزیکی لازم،”جعل شود[4]“.
[1] Biological
[2] Blood vessels
[3] Cranial
[4] Spoofed
